ویژه نامه جام جهانی مشرق - جهان گویا در کمین یک خود فریبی بزرگ به نام جنگ جهانی نشسته بود و کسی حوصله فوتبال را نداشت، تنها شاید حس ملی گرایی مردمانی از گوشه و کنار جهان می توانست این جام را زنده نگه دارد. سیاست بر پیکره فوتبال خیمه زده بود و فاشیسم تازه جان گرفته این بار در پیوند با مدرنیته می کوشید بیشترین بهره را از این گردهمایی بزرگ مردمی ببرد.

مسابقات سال 1934، در کشور ایتالیا برگزار شد، جایی که برای اولین بار مسابقات دارای مرحله گروهی شد. 16 تیم در این دوره حضور داشتند که تا سال 1982 این تعداد تغییری نکرد. اروگوئه‌ای‌ها که از بازیهای ضعیف تیم‌های اروپایی در دوره‌ گذشته ناامید شده بودند، این مسابقات را تحریم کردند و در نامه ای به ساختمان فیفا نوشتند: این تورنمنت در شان فوتبال ما نیست!

بولیوی و پاراگوئه نیز بدلیل مسائل مالی، در این مسابقات حضور پیدا نکردند تا برزیل و آرژانتین بدون برگزاری هیچ بازی‌ مقدماتی، در مسابقات حاضر شوند. مصر نیز در این دوره، به عنوان نخستین تیم آفریقایی شرکت کرد. ایتالیایی‌ها نیز خود توانستند در این دوره از رقابت‌ها قهرمان شوند و تبدیل به نخستین تیم اروپایی شوند که قهرمانی در جام جهانی را جشن می گیرد.

او که از چند سال قبل به قدرت تبلیغاتی فوتبال و تاثیر آن روی توده های مردم پی برده، تلاش زیادی برای گرفتن میزبانی جام جهانی 1930 انجام داد اما در نهایت میزبانی به اروگوئه رسید. اروگوئه حاضر شده تا بخشی از هزینه تیم های شرکت کننده را بپردازد و به این ترتیب، اولین جام جهانی در آمریکای جنوبی برگزار شد؛ هرچند بسیاری از تیم های اروپایی حاضر نشدند رنج سفر دریاییِ طولانی را به جان بخرند تا این رقابت ها بیشتر به یک جام ملت ها شبیه شود.

هرچند بسیاری بعدها قهرمانی ایتالیا در این جام را یک رسوایی بزرگ توصیف کردند اما بی تردید ساختاری که دولت موسولینی برای برگزاری رقابت ها ترتیب داد، به الگویی برای جام های بعدی تبدیل شد. 8 دیدار ابتدایی جام، همزمان در 8 شهر مختلف انجام شد تا جام جهانی 1934، سر و شکلی به مراتب بهتر از جام قبلی داشته باشد.

جام قهرمانی جام جهانی 1930 را آبل لافلو، مجسمه ساز فرانسوی ساخته بود؛ جامی 35 سانتی با الهام از تصاویر باستانی "الهه پیروزی" اما موسولینی که قهرمانی ایتالیا را قطعی می دانست، دستور داد جام دیگری برای این رقابت ها بسازند.
احتمالا او جام کوچکی مانند جام ژول ریمه را شایسته قهرمانی یک تیم فاشیست نمی دانست. جامی که او سفارش ساخت آن را داد، به "کوپا دل دوچه" (جام پیشوا) شهرت پیدا کرد و برای همیشه نزد ایتالیایی ها ماند. البته این تنها شکل و اندازه جام نبود که با نظر موسولینی انتخاب می شد؛ بلکه او یک انتخاب مهمتر هم داشت؛ داوران مسابقات؛ انتخاب هایی که می توانست مسیر ایتالیا برای رسیدن به قهرمانی را هموارتر کند.

موسولینی از این امتیاز به بهترین نحو برای کمک به تیم ملی ایتالیا که به آتزوری های موسولینی شهرت پیدا کرده بود، استفاده کرد. ایتالیا در دیدار اول به راحتی آمریکا را 7-1 شکست داد اما از دیدار دوم، موسولینی دست به کار شد. ایتالیا در یک چهارم نهایی باید به مصاف اسپانیا می رفت؛ تیمی که با داشتن ستاره های پرشمار، مطمئنا حریف آسانی نبود.

موسولینی که از قضاوت اکلیند در دیدار نیمه نهایی راضی بود، او را برای دیدار فینال هم انتخاب کرد؛ حتی داستان هایی در مورد شام مشترک موسولینی و اکلیند یک شب پیش از دیدار فینال نقل شد. جان فوت در کتاب تاریخ فوتبال ایتالیا، می نویسد:" تیم چک از ابتدا می دانست که تیم ایتالیا، هواداران و مهمتر از همه، داور را مقابل خود دارد.

*رقابتها در 8 شهر میزبان بولونیا، فلورانس، جنووا، میلان، ناپل، رم، تریست و تورین برگزار شد.

*در مجموع 70 گل زده در 17 بازی ثبت شد و 358000 تماشاگر این مسابقات را از نزدیک دیدند.

*این رقابتها میدان مناسبی برای تبلیغ فاشیسم موسولینی محسوب می شد و بعدها به جام جهانی موسولینی شهرت یافت.